Kάτι που αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των παιδιών: ο πόνος που προκαλεί το να μην καταλαβαίνεις. Δημιουργεί αισθήματα αποξένωσης και οδύνης, ματαίωσης και φόβου, οργής και παράλυσης. Αισθήματα που συνυπάρχουν στον κακό μαθητή. Οι δάσκαλοι του δίνουν το στίγμα του τεμπέλη, του βλάκα, του απρόθυμου και οι γονείς βλέπουν σ΄ αυτόν την αποτυχία των προσπαθειών τους. Κι όμως, αυτός ο «κακός» μαθητής είναι η απόδειξη ενός πλούτου και μιας ανθρωπολογικής περιπλοκότητας . Εξαιτίας της παγίδας των βαθμών και της διαγωγής, το σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις, κάνει δυστυχείς τους μαθητές του. «Θα ήταν καλύτερα να προκαλεί την περιέργεια, χωρίς να μεταδίδει βεβαιότητες».
Το απόσπασμα προέρχεται από ένα αρθράκι που είχα κόψει πέρυσι από «ΤΑ ΝΕΑ». Τώρα που αρχίζουν τα σχολεία τους αγιασμούς και τα ΚΠΕ τη συζήτηση για τα νέα τους προγράμματα, ίσως θα ήταν καλό να έχουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί στο μυαλό μας αυτή τη φυλή των «κακών μαθητών» που αγαπάμε να μισούμε. Η φαντασίωση όλων μας είναι τάξεις όπως αυτή στο κινηματογραφικό «το κύμα», υποταγμένες, ομοιόμορφες, αθόρυβες, διασυνδεμένες εγκεφαλικά με τις διαθέσεις μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου