Η ιδέα έπεσε σε μια πεζοπορία. Η Ζωή δέχτηκε και τα δύο μπλουζάκια τυπώθηκαν. Ποιό είναι το οικολογικό αποτύπωμα των ΚΠΕ; Εγώ (ο Στέλιος ) από το ΚΠΕ Φιλίππων και η Ζωή από το ΚΠΕ Παρανεστίου φορέσαμε τα μπλουζάκια κατά τη διάρκεια της συνάντησης στη Μακρινίτσα. Κάποιοι αναρωτήθηκαν που αποσκοπεί η πρωτοβουλία, άλλοι συμφώνησαν, ορισμένοι αστειεύτηκαν και τέλος υπήρχαν και μερικοί που "ξύνισαν". Την απάντηση στην ερώτηση ας τη δώσει ο καθένας και η καθεμιά από μας που εργαζόμαστε στα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Τα μπλουζάκια θα ταξιδεύουν μέσα από συναδέλφους που επιθυμούν να συμμετέχουν σε μια άτυπη...μπλουζοδρομία. Στόχος είναι να προβληματιστούμε για το αποτύπωμα των περιβαλλοντικών δραστηριοτήτων μας! Αυτό είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου. Η βάση αφορά περισσότερο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης που παρέχουμε. Ίσως αναστοχαστικά πρέπει να δούμε το ρόλο μας στα ΚΠΕ. Μακάρι ο δικτυακός αυτός τόπος να αποτελέσει ένα μικρό βήμα διαλόγου μεταξύ μας.
Προς το παρόν οι μπλούζες ξεκίνησαν το ταξίδι από τη Δράμα προς Κόνιτσα (Γιώργο) και Όλυμπο (Μιχάλη). Είναι στο χέρι των συναδέλφων να μεταφέρουν το μήνυμα όπως κρίνουν. Nα φορέσουν τη μπλούζα στο ΚΠΕ ή να την κρεμάσουν στο γραφείο τους ή να τη βάλουν σε ένα σεμινάριο και κατόπιν να τη δώσουν σε άλλο/άλλη συνάδελφο. Κάθε φορά που κάποιος/κάποια παίρνει τη μπλούζα μας ειδοποιεί γράφοντας ένα σχόλιο.
5 σχόλια:
«Ποιο είναι το οικολογικό αποτύπωμα των ΚΠΕ;» Επειδή τα ΚΠΕ δεν αποτελούν μια ξεχωριστή οντότητα αλλά απαρτίζονται από το σύνολο των μελών ΚΠΕ, πιο σωστό θα ήταν να ρωτήσουμε «ποιο είναι το οικολογικό αποτύπωμα των μελών Π.Ο. των ΚΠΕ;». Και σ’ αυτήν την ερώτηση, το μόνο μέλος Π.Ο. για το οποίο μπορώ να απαντήσω είναι για την γράφουσα.
Ένας ωραίος τρόπος να ξεκινήσει ένας διάλογος είναι να εξομολογηθούμε ό,τι μας βαραίνει. Ποιο είναι το οικολογικό μου αποτύπωμα; Το ίδιο με του γείτονά μου, υποθέτω. Χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο καθημερινά, καταναλώνω συχνά κρέας, έχω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές που διαθέτει ένα σύγχρονο νοικοκυριό (και με το παραπάνω) χωρίς να έχω τσεκάρει σε ποια ενεργειακή κλάση ανήκουν, αγοράζω συσκευασίες πλαστικού στα τρόφιμα, αγοράζω προϊόντα εισαγωγής…. Τι άλλο;
Στους μαθητές μιλάω για όλα αυτά τα πράγματα που αν γίνουν συλλογικά από όλους, πιθανόν να αποφύγουμε την κατάρρευση ως κοινωνία (γιατί δεν πιστεύω ότι ο πλανήτης κινδυνεύει, παρά μόνο η κοινωνία που χτίσαμε), αλλά διαπιστώνω ότι δεν είμαι και τόσο έτοιμη να θυσιάσω πολλά ιδιωτικά στο βωμό του «συλλογικά».
Και επειδή οι νέοι άνθρωποι λειτουργούν όχι με αυτό που ακούν αλλά αναπαράγοτνας αυτό που βλέπουν να γίνεται γύρω τους, τι πιθανότητες πιστεύετε έχω να τους πείσω;
Ουφ! Εξομολόγηση τέλος! Θέλει κάποιος άλλος να δοκιμάσει;;
Ζωή
Τα ΚΠΕ για μένα είναι σαν την αυλή των θαυμάτων μέσα στο γκρίζο τοπίο της εκαπίδευσης.Έχω δει καταπληκτικές δουλείές και καινοτόμα προγράμματα,σχεδιασμένα εξολοκλήρου από τα κέντρα, στα οποία οι άνθρωποι που τα στελεχώνουν δίνουν την ψυχή τους και είναι χρόνια μπροστά από την ελληνική πραγματικότητα.
Αυτά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Από την άλλη πλευρά στελεχώνονται από κοινούς θνητούς με όλες τις αδυναμίες και τα προβλήματα που τους φορτώνει η καθημερινότητα της πόλης στην οποία ζούν, αλλά και οι πολλές ανάγκες των παιδιών τους που ζούνε και αυτά μαζί τους και τις οποίες ανάγκες δεν μπορούν να αγνοήσουν, μην τυχόν και απομονωθούν κοινωνικά και ξεχωρίσουν λόγω της παράξενης και ιδιαίτερης συμπεριφοράς τους.
Για μένα προσωπικά υπάρχουν δύο λύσεις. Ή να παρατήσουμε τις πόλεις μας και να πάμε να βρούμε τον Παναγιώτη εκεί ψηλά στο Παρανέστι ή να ζήσουμε μέσα στην σκληρή πραγματικότητα αποποιούμενοι τον ρόλο που μας έμαθαν να παίζουμε.
Όταν λοιπόν εμείς οι ίδιοι,προσωπικά, βιώσουμε αυτήν την δοκιμασία,και τα καταφέρουμε να βγούμε νικητές, μπορούμε να ενταχτούμε σε μια παιδαγωγική ομάδα και να μιλάμε για το οικολογικό αποτύπωμα των ΚΠΕ.
Μέχρι τότε όμως ...
Φίλε/φίλη που προτείνεις δύο λύσεις. Νομίζω ότι υπάρχουν περισσότερες. Οσες και όλοι εμείς. Το ότι είμαστε στα ΚΠΕ δε σημαίνει ότι αποποιούμαστε το ρόλο του εκπαιδευτικού, ίσα ίσα που μπορούμε να εμβαθύνουμε, δηλαδή να κάνουμε και περιβαλλοντική και εκπαίδευση. Τι σημαίνει αυτό;
Οτι πρέπει να δούμε αναστοχαστικά το ρόλο μας, να μη θεωρούμε τίποτε δεδομένο, να αμφισβητούμε τους εαυτούς μας και τις γνώσει μα•ς, τους μαθητές μας και να περιμένουμε το ίδιο και απ΄ αυτούς. Με λίγα λόγια «συνεχής διαπραγμάτευση».
Αν αυτό ακούγεται λίγο θεωρητικό, πως μπορεί να εφαρμοστεί στα ΚΠΕ; Το ξέρω ότι γίνεται εξαιρετική δουλειά από κάποιους συναδέλφους, όμως μη θεωρούμε τίποτε στατικό. Ας κοιτάξουμε πίσω, στη σχολική χρονιά που έφυγε. Στα προγράμματα μας έχω την εντύπωση ότι το παίζουμε λίγο ξερόλες. Δίνουμε στα παιδιά το περιθώριο να μας πουν και αυτό, τις «αλήθειες» τους; Τους δίνουμε έτοιμη τροφή. Οι περιβαλλοντικές νόρμες σε όλο τους το μεγαλείο. Δεν πρέπει να ξοδεύουμε νερό γιατί θα διψάσουμε κάποια μέρα. Οι πάγοι άρχισαν να λοιώνουν και φταίμε όλοι μας. Δεν πρέπει να τρώμε μπανάνες Ονδούρας γιατί το κοντέρ έχει γράψει πολύ κλπ.
Την ίδια στιγμή που τα προγράμματα μας εκπέμπουν απειλητικά μηνύματα στους μαθητές μας, εμείς στα ΚΠΕ φροντίζουμε να ξοδεύουμε όσο το δυνατό περισσότερους φυσικούς πόρους ώστε να επαληθευτεί η απειλή μας. Πολλές φορές η κατάσταση μου θυμίζει αποθήκη νεωτερισμών (κάπως έτσι δεν το λέγαμε;). Η έκκληση του ΚΠΕ Μακρινίτσας να μη στηθεί και φέτος «παζάρι», δεν έπιασε τόπο. Είναι αυτό περιβαλλοντική εκπαίδευση;
Λιγότερη κατανάλωση, περισσότερη επικοινωνία, μεγαλύτερη πρωτοβουλία, συνδυασμένη και πολυπρισματική εκπαίδευση. Ολα αυτά γίνονται και μέσα στην πόλη (νομίζω).
Επιτέλους αυτό το μπλουζάκι πότε θα βρει το δρόμο του;
Ο κύριος Πέτας έχασε τον ύπνο του.
Δηλώνει παντελώς ένοχος για όλη την κατάσταση που επικρατεί στα ΚΠΕ και αναρωτιέται αν θα τον κρίνετε με επιείκεια τώρα που το παραδέχεται δημοσίως.
Αμαρτία που εξομολογείται δεν είναι αμαρτία! Μην ανησυχείς και κοιμήσου ήρεμο ύπνο. Εγώ που τον έχασα τι κατάλαβα;
Πάντως το θέμα δεν είναι να αισθανόμαστε ένοχοι, αλλά να να δραστηριοποιούμαστε ως εκπαιδευτικοί γνωρίζοντας τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε και πως το κάνουμε.
Στέλιος
Δημοσίευση σχολίου